مقایسه زبان برنامه نویسی پایتون 2 و 3

می دانیم که زبان برنامه نویسی پایتون یک زبان با خوانایی بالا و به نوعی همه منظوره است. اگر به تاریخچه این زبان نگاه کنید متوجه می شوید که از یک نمایش کمدی بریتانیایی برگرفته شده است. یکی از هدف های اصلی توسعه دهندگان زبان برنامه نویسی پایتون این است که زبان برنامه نویسی پایتون مفرح شود. زبان پایتون نصب ساده و الگوی سر راستی دارد به این ترتیب بهترین انتخاب برای مبتدیان است. امروز می خواهیم تفاوت زبان برنامه نویسی پایتون 2 و 3 را به طور دقیق تر بررسی کنیم.

الگوهای زبان برنامه نویسی پایتون

زبان برنامه نویسی پایتون به عنوان یک زبان چند پاردایمی شناخته شده است و از الگوهای مختلفی پشتیبانی می کند. زبان برنامه نویسی پایتون برای استفاده عمومی بسیار مناسب است. در سازمان فضایی آمریکا از این زبان به صورت روتین استفاده می شود. اگر دقت کنید از زبان پایتون در استودیو انیمیشن نیز بهره برداری می شود. زبان برنامه نویسی پایتون به عنوان جایگزین زبان برنامه نویسی ABC شناخته شده است. آخرین نسخه این زبان شامل مدیریت استثنا، توابع و کلاس با قابلیت ارث بری است.

قبل از اینکه بخواهیم پایتون 2 و 3 را مقایسه کنیم بهتر است تعریف درستی از این دو ورژن داشته باشیم.

تعریف زبان برنامه نویسی پایتون 2 و 3

زبان برنامه نویسی پایتون 2 در سال 2000 منتشر شد، می دانیم که این زبان دارای یک مشخصه فنی بسیار معتبر است که اطلاعات و ویژگی های جدید زبان برنامه نویسی پایتون را برای انجمن پایتون توضیح می دهد.

زبان برنامه نویسی پایتون یک سری ویژگی های جدید برنامه نویسی را در خود جای داده است مانند مدیریت اتوماتیک حافظه، افزایش پشتیبانی از کاراکترهای یونی کد و ... .

در ورژن 2.2 دیدیم که یکپارچه سازی نوع ها و کلاس ها به طور دقیق تری انجام شد.

پایتون 3 آینده زبان برنامه نویسی پایتون تلقی می شود و به نوعی به صورت مداوم در حال توسعه است. پایتون نیاز به تعمیرات داشت و این تعمیرات در سال 2008 با نام پایتون 3 آغاز شد. در این ورژن ایرادها و معایب نسخه های قبل اصلاح شد. تمرکز اصلی پایتون 3 بر روی تمیز نویسی کدها و کاهش افزونگی است.

در زبان برنامه نویسی پایتون 3 دستور print به تابع توکار تبدیل شد به این ترتیب تقسیم صحیح و پشتیبانی از یونی کد بهبود یافت.

سازگاری زبان برنامه نویسی پایتون 3 با ورژن 2

در ابتدا پایتون 3 با پایتون 2 سازگار نبود به این ترتیب از سمت کاربران مورد استقبال قرار نگرفت. در این بین افرادی که می خواستند یکی از این دو ورژن را انتخاب کنند بین دو راهی ماندند. بسیاری از پکیج ها برای پایتون 2 در دسترس بود.

با گذر زمان مشخص شد که تیم توسعه پایتون از ورژن 2 آن پشتیبانی نمی کند، به این ترتیب بیشتر پکیج ها به زبان برنامه نویسی پایتون 3 پورت شدند.

روال توسعه پایتون تنها به این دو ورژن ختم نشد و در این بین نسخه جدیدی به وجود آمد تا مهاجرت از زبان برنامه نویسی پایتون 2 به 3 را آسان تر کند.

پایتون 2.7 به سادگی توانست برنامه ها را به ورژن 3 پورت کند و از دسته نسخه های سازگار بین دو ورژن شناخته شد.

نسخه 2.7 پایتون از ماژول های پیشرفته به سادگی پشتیبانی می کرد و برای تجزیه گزینه های خط فرمان و بهبود کلاس ها بسیار مناسب بود.

استفاده از این نسخه به شما اجازه می دهد به سادگی کدهای خود را بهصورت  کتابخانه های پایدار بنویسید. هنوز هم یک سری ایرادها در این نسخه دیده می شود که پیش بینی شده است رفع ایرادات آن در سال 2020 تمام می شود.

تفاوت های اصلی زبان برنامه نویسی پایتون در نسخه های مختلف

می دانیم که پایتون 2 و 3 وجه مشترک زیادی دارند اما به عنوان نسخه های جایگزین هم شناخته نمی شوند. در واقع شما می توانید کدی بنویسید که در هر دو نسخه قابل استفاده باشد، اما باید بدانیم که از نظر نحوی و اجرای کد عموما تفاوت زیادی وجود دارد.

به عنوان مثال دستور print در پایتون 2 یک جمله محسوب می شود و قطعاً با سردرگمی همراه خواهد بود. در حالی که این دستور در پایتون 3 یک تابع است و آرگومانهای مخصوص به خود را دارد. چنین تغییری سبب می شود تا تابع پایتون از لحاظ نحو سازگارتر باشد.

تقسیم اعداد صحیح در پایتون 2 به نوعی با دقت کمی همراه است به این معنی که هر عددی که بدون ممیز وارد شود عدد صحیح در نظر گرفته می شود، شاید در ابتدا فکر کنید در این وضعیت مدیریت نوع های برنامه نویسی ساده تر می شود، از طرف دیگر زمانی که دو عدد صحیح تقسیم می شود انتظار می رود که نتیجه اعشاری شود اما در پایتون 2 عموما با عدد صحیح روبرو هستید. در پایتون 3 تقسیم کاملا قابل درک تر است و با نتیجه صحیح تری روبرو هستیم.

پشتیبانی از یونی کد در زبان برنامه نویسی پایتون

به طور کلی رسیدگی به نوع داده رشته که مجموعه ای کاراکترها است به چندین طریق انجام می شود. پایتون 3 به صورت پیش فرض از یونی کد استفاده می کند و به برنامه نویس اجازه می دهد میزان بیشتری از کاراکترها را در برنامه های خود بگنجاند.